Jarosław Iwaszkiewicz urodził się 20 lutego 1894 we wsi Kalnik koło Kijowa. Pochodził z rodziny ziemiańsko-urzędniczej. Ojciec późniejszego pisarza, powstaniec z 1863 r., pracował już wówczas jako urzędnik miejscowej cukrowni. Wieloma wszakże węzłami pokrewieństwa sąsiedztwa rodzina Iwaszkiewiczów związana była z ziemiaństwem polskim na Ukrainie, co określało tradycje kulturalno-obyczajowe domu. a więc i sposób wychowywania dzieci. Po śmierci ojca (1902) matka wraz z dziećmi przebywa przez dwa lata w Warszawie. a następnie wraca na Ukrainę i osiedla się w Elizawetgradzie, a od roku 1909 w Kijowie. Tam Jarosław kończy gimnazjum i rozpoczyna studia prawnicze. Wrażliwość na sztukę i zainteresowania artystyczne były już w nim w tym czasie rozbudzone, m. in. dzięki przyjaźni z wybitnym później kompozytorem Karolem Szymanowskim (1882-1937).W Kijowie Iwaszkiewicz studiuje kilka lat w konserwatorium i zamierza poświęcić się muzyce. Stopniowo w zainteresowaniach przeważać zaczyna literatura, zwłaszcza poezja, a także teatr. Równocześnie jednak warunki życiowe zmuszają go do pracy zarobkowej, Iwaszkiewicz przebywa w kilku domach ziemiańskich na Ukrainie i w dawnym Królestwie jako nauczyciel domowy. W 1918 r. przenosi się na stałe do Warszawy. Nawiązuje kontakty ze środowiskiem artystycznym i staje się jednym z poetów grupy Skamander. Debiutuje zbiorem wierszy Oktostychy w 1919 r. Podejmuje współpracę z kilkoma czasopismami, przez jakiś czas jest sekretarzem marszałka sejmu, wiele także podróżuje po Europie. Zwłaszcza Włochy i Sycylia stają się krajem pobudzeń twórczych, będzie je odwiedzał wiele razy do końca życia. W latach trzydziestych pracuje w dyplomacji, m. in. na placówkach w Kopenhadze i Brukseli. Okupację niemiecką spędza w swojej niewielkiej posiadłości w Brwinowie pod Warszawą, gości wówczas wielu przyjaciół i znajomych narażonych na tułaczkę. Po wojnie bierze żywy udział w życiu literackim i działa w jego instytucjach. M. in. redaguje tygodnik „Nowiny Literackie” (1947-1948), a od r.1955 do końca życia miesięcznik „Twórczość”. Kilkakrotnie wybrany zostaje prezesem Zarządu Głównego Związku Literatów Polskich. Pełni także inne funkcje społeczne. Umiera w Warszawie 2 marca 1980.